Cukrzyca typu 1 dotyka wielu ludzi na całym świecie i jest trudna do zdiagnozowania. Niestety, nie można jej wyleczyć, ale istnieją sposoby, aby sobie z nią radzić. Dr Beata Stepanow, edukatorka diabetologiczna, oferuje wsparcie i porady, aby pomóc rodzinom w radzeniu sobie z cukrzycą i unikaniu konfliktów. Dzięki jej wiedzy i profesjonalizmowi, można znaleźć nowe sposoby na życie z cukrzycą.
Dlatego jest tak ważne wsparcie psychologiczne dla pacjentów z cukrzycą. Najważniejszymi doradcami pacjentów z cukrzycą są ich rodziny oraz ich opiekunowie medyczni, którzy mogą wspierać ich w przyjmowaniu leków i wprowadzeniu zmian w stylu życia. Otoczenie powinno wspierać pacjenta, aby ten zmienił swoje postrzeganie samego siebie i choroby.
W cukrzycy typu 1 można jednak wprowadzić w życie kilka dobrych nawyków i zmiany stylu życia, które mogą poprawić stan zdrowia. Przede wszystkim ważne jest, aby pacjenci przyjmowali leki i wykonywali regularnie badania kontrolne. Odpowiednia dieta i ćwiczenia fizyczne mogą również przyczynić się do utrzymania prawidłowej glikemii. Oprócz tego pacjenci powinni znaleźć sposoby, by radzić sobie ze stresem i zarządzać swoimi emocjami.
Dzięki wsparciu psychologicznemu pacjenci z cukrzycą typu 1 mogą nauczyć się mierzyć glikemię, stosować odpowiednią dietę i zmienić swoje postrzeganie choroby. Mogą również zrozumieć istotę zachowań związanych z jej leczeniem i kontrolowaniem, co pomoże im w codziennym życiu z cukrzycą.
Cukrzyca typu 1 jest jak nieoczekiwany krewny w rodzinie, którego istnienia nikt sobie wcześniej nie uświadamiał. Dla wszystkich jest to wielka niespodzianka.
Istnieją pewne czynniki wskazujące na etiologię cukrzycy typu 1, w tym obecność krewniaka cierpiącego na tę chorobę. Co więcej, w przypadku wystąpienia cukrzycy typu 2 w rodzinie, istnieje większe ryzyko wystąpienia cukrzycy typu 1 w następnym pokoleniu. Dodatkowo, przebycie infekcji wirusowej, silny stres lub alergie mogą także przyczynić się do powstania cukrzycy typu 1. Dlatego ważne jest, aby rodzic świadomie śledził zmiany zachodzące w zdrowiu dziecka, zwracając uwagę na jego codzienne nawyki, emocje i reakcje. Stan zdrowia dziecka powinien być ciągle monitorowany, by wykluczyć lub zidentyfikować wczesne znaki i objawy cukrzycy typu 1, które mogą wystąpić, gdy organizm zaczyna produkować przeciwciała i sam siebie zabijać.
Kiedy z rodzicami rozmawiam o wydarzeniach, które mogły wpłynąć na wykrycie choroby u ich dziecka, są one zazwyczaj skorelowane z jakimś stresującym doświadczeniem lub traumą. Jednak wiele rodziców zapomina, że wcześniejsze objawy kliniczne mogły być kluczem do zdiagnozowania choroby i je zignorować.
U dzieci, które cierpią na cukrzycę typu 1, senność, zmęczenie oraz utrata masy ciała są typowymi objawami. Może je również cechować większe zapotrzebowanie na płyny i częste oddawanie moczu. Chociaż niemożliwe jest całkowite wyeliminowanie cukrzycy typu 1, rodzice mogą zminimalizować ryzyko wystąpienia powikłań, takich jak śpiączka ketonowa, poprzez właściwą obserwację dziecka i dostosowanie leczenia do jego symptomów.
Pomimo, że na samym początku może występować wypieranie faktu, że ich dziecko ma cukrzycę typu 1, istnieją substancje, które wskazują, że jest to choroba. Przeciwciała anty-GAD i niski poziom peptydu C mówią same za siebie i są jednoznacznym sygnałem, że wyspy trzustkowe nie działają prawidłowo. Niemniej jednak, jeśli dziecko ma stabilizowaną glikemię, rodzic może nie chcieć wierzyć w diagnozę.
Choroba cukrzycy może być trudnym wyzwaniem dla całej rodziny. Stres wywołany zarządzaniem cukrzycą często prowadzi do niekończących się pytań i poczucia winy. Jednak możliwe jest zarządzanie cukrzycą bez dodatkowego stresu; wystarczy wypracować zdrową rutynę, w której rodzice i dziecko są wspólnie zaangażowani w zarządzanie chorobą. Takie wspólne rozwiązywanie problemów i wspieranie się pozwala zminimalizować stres i zapewnić zdrowie i stabilność poziomu glikemii.
Dbanie o jedzenie jest ważne, ale ważne jest też, aby przyglądać się, jak dziecko funkcjonuje i jakie ma relacje z rówieśnikami. Zamiast zarządzać, radzić i oceniać, ważne jest, aby słuchać dziecka i pytać o jego opinię. Współpraca i ścisła współzależność między rodzicami a dzieckiem może pomóc w zarządzaniu cukrzycą. Badania wykazały, że rodzice zmagają się czasem z poczuciem winy, a kłótnie w domu są często wynikiem obwiniania dziecka za wysoką glikemię. Ważne jest, by nie wpędzać dziecka w poczucie winy, ale wspierać je i uczyć postępowania z chorobą na co dzień.
Aby złamać ten błędny krąg, ważnym jest wsparcie psychologiczne. Pomoc psychologa może pomóc dziecku w przetrwaniu trudnych doświadczeń i wyjścia z kryzysu. Psycholog może również pomóc rodzicom w lepszym zrozumieniu problemu dzieci i wspierać ich w ich roli rodzicielskiej.
Często jednak rodzice nie zdają sobie sprawy z istnienia różnych form wsparcia. Organizacje pozarządowe oferują profesjonalne wsparcie oraz wiedzę, która może pomóc w rozpracowaniu problemu i znalezieniu jego przyczyny.
Wielu rodzicom trudno jest znaleźć odpowiednią pomoc, ale istnieje wiele organizacji, które mogą zapewnić wsparcie dzieciom i rodzicom. Te organizacje oferują bezpłatne lub niskokosztowe usługi, które mogą pomóc rodzinom poradzić sobie z problemami i nauczyć się zarządzać trudnymi sytuacjami.
Dlatego ważne jest, aby rodzice wiedzieli, że istnieją inne opcje wsparcia niż wizyta u lekarza. Poszukiwanie wsparcia w organizacjach pozarządowych może pomóc w złamaniu błędnego koła i zapewnić dzieciom i rodzicom bezpieczne, skuteczne i skuteczne środki wsparcia.
Choroba cukrzycowa może zmienić zachowanie dziecka w zależności od poziomu glikemii. Niski poziom cukru we krwi może powodować zachowanie charakteryzujące się głupawą, zaburzonymi procesami myślowymi oraz wygłupami. Natomiast wysoki poziom glikemii może wywołać nerwowość, pobudzenie oraz w przypadku nastolatków nawet agresję. Jest to szczególnie niebezpieczne, ponieważ współczesne dzieci i młodzież są bardzo wrażliwe.
Niezależnie od tego, jak trudna może być choroba cukrzycy, opiekunowie powinni wykorzystać wrażliwość i dobre poznanie własnego ciała dziecka, aby zachęcić je do realizacji swoich pasji. Pomimo trudności, warto też wspierać dzieci w ich zainteresowaniach i pozwalać im na usamodzielnianie się, ile tylko jest to możliwe. Dzieci z cukrzycą są bardziej zdyscyplinowane i są w stanie lepiej rozumieć swoje ciało niż dorośli. Dzięki temu nabywają większej świadomości swoich możliwości, a sztuka daje im wyciszenie i możliwość wyrażenia tego, czego nikt inny nie może zrozumieć.
Z drugiej strony dziecko/ nastolatek powinni wziąć odpowiedzialność za swoje zachowanie. Muszą się postarać, by udowodnić swoim rodzicom, że mogą sami dbać o siebie, a nie tylko liczyć na nich. Zamiast szukać winy w rodzicach, powinni być wdzięczni za to, że dbają o ich bezpieczeństwo i starają się zapewnić im jak najlepsze warunki do rozwoju.
Odpowiedź na pytanie 'Kiedy jest odpowiedni czas, by puścić dziecko w świat’ jest bardzo indywidualna. Wszystko zależy od odpowiedzialności dziecka i jego zdolności do samodzielnego funkcjonowania. Rodzice powinni jednak pamiętać, że ich dziecko w końcu wyrośnie i uwolnienie go z ułamkowej części ich kontroli jest nieuniknione. Ważne jest, aby przygotować dziecko na samodzielne życie i dać mu jak najwięcej poczucia bezpieczeństwa.
Często dzieci mają trudności z otwarciem się na dorosłych i mówieniem o swoich problemach. Może to być spowodowane lękiem przed odrzuceniem lub brakiem zrozumienia, ale także może to być przejawem ich silnej potrzeby zachowania kontroli nad swoim życiem, nawet jeśli oznacza to, że czują się same ze swoimi problemami.
Nastolatki często nie ufają swoim rodzicom, a to może być szczególnie widoczne w sytuacjach, w których wykorzystują swoją chorobę, aby osiągnąć swoje cele. Czasami doprowadzają się do hipoglikemii, aby nie odpowiadać na lekcji albo dostać ulubiony słodki napój. Nastolatki czasami też próbują zwrócić uwagę swoich rodziców, szukając innych autorytetów, takich jak ich idole lub znajomi. Ważne jest, aby rodzice znali swoje dzieci i wiedzieli, że czują się one bezpieczne. Być może potrzebują wsparcia w trudnych sytuacjach, a także zaufania, którego może im udzielić inny członek rodziny lub bliska osoba.
Jakie są główne cele leczenia cukrzycy?
Głównym celem leczenia cukrzycy jest utrzymanie poziomu glukozy we krwi w granicach normy, aby zapobiec powikłaniom cukrzycy, takim jak choroby serca, udar mózgu, uszkodzenie nerwów, czy zaburzenia widzenia. W tym celu zaleca się wykonywanie codziennych działań, takich jak zbilansowana dieta, ćwiczenia fizyczne, monitorowanie glikemii, stosowanie leków (insulina, tabletki) i zażywanie suplementów. Ważne jest także, aby lekarz diabetologiczny wspierał pacjenta i jego rodzinę, udzielając porad i informacji na temat cukrzycy. Ważne jest, aby pacjenci nauczyli się, jak kontrolować swoją chorobę, aby uniknąć poważnych powikłań cukrzycy.
Klaudia Torchała spotkała się z doktorem nauk o zdrowiu, Beatą Stepanow, prezesem Stowarzyszenia Edukacji Diabetologicznej. Doktor Stepanow pracuje w zawodzie od ponad 25 lat, pomagając osobom chorym na cukrzycę i ich rodzinom, a także społeczeństwu i środowisku zawodowem. Jest wyróżniona wieloma nagrodami, w tym prestiżowym Guido Ruffino, Nagrodą Wawrzyna Pracy Organicznej i Odznaką Honorową „Za Zasługi dla Ochrony Zdrowia”. Bierze aktywny udział w różnych projektach edukacyjnych, szkoleniowych i programach, w tym Narodowym Programie Zdrowia na lata 2021-2025. Ściśle współpracuje z Ministerstwem Zdrowia, aby ulepszyć opiekę nad pacjentami z cukrzycą.
Na podstawie aktualności z serwisu: pap-mediaroom.pl
