Malarka, którą znamy, skrywała pod swymi długimi spódnicami nieestetyczny defekt ciała, który wywołała w niej zakaźna choroba – polio. To podstępny wirus, który w Europie praktycznie już nie występuje – jednak wojny, które zaburzają działanie systemu szczepień, mogą spowodować jego powrót. Istnieje też ryzyko przywleczenia polio z niektórych regionów świata.
„Państwa córka ma paraliżującą odmianę polio – ciągnął doktor. – To choroba wirusowa, na którą nie ma lekarstwa. W aktywnym stadium Frida będzie musiała pozostać w łóżku, aby oszczędzać kończyny. Bóle można łagodzić gorącymi okładami” – czytamy w powieści Barbary Mujica zatytułowenej „Frida”.
Nowa wersja 1:
Fikcyjny dialog lekarza z rodzicami małej Fridy miał swoje odzwierciedlenie w rzeczywistości – jako sześciolatka artystka zmagała się z tą chorobą, która zostawiła trwały ślad w jej życiu.
Nowa wersja 2:
Chociaż podany poniżej dialog lekarza z rodzicami małej Fridy to fikcja literacka, rzeczywistość nie jest daleka od jej doświadczeń. W wieku sześciu lat artystka przeszła chorobę, która wywarła ogromny wpływ na jej życie.
„Frida wychudła i spoważniała. Jej usychająca prawa noga zwisała bezwładnie niczym martwy wąż – transformacja, która zarazem przerażała i fascynowała (…) Przez dziewięć miesięcy Frida pozostawała przykuta do łóżka. Dziewięć miesięcy! Cała wieczność w życiu nastolatki” – pisze dalej na stronach swojej powieści Barbara Mujica.
„W okresie szkolnym była wyśmiewana przez rówieśników, jednak nie zostawiała docinków bez odpowiedzi. To wtedy Frida stała się znana z noszenia długich spódnic i sukienek, mających ukrywać jej niepełnosprawność” – to krótka informacja zamieszczona przy roku 1913, którą udostępniono na wystawie „Kolor życia. Frida Kahlo” w Łazienkach Królewskich w Warszawie.
Frida Kahlo miała w dzieciństwie poważny wypadek, który spowodował deformację jej stopy. Z powodu tego nie mogła chodzić i uprawiać sportu tak jak inne dzieci.
By zapobiec wyśmiewaniu się z jej defektu, Frida Kahlo zakrywała swoje nogi długimi spódnicami i sukniami. Nawet, gdy posiadała już dorosłość, nadal przyjmowała określone pozy, by ukryć zdeformowaną stopę.
W biografii J.M.G. Le Clezio pt. „Diego i Frida.”, Aurora Reyes wspomina, jak Frida poruszała się na rowerze w swoich ortopedycznych butach, które zakrywały kostkę i jak dzieci za nią krzyczały: „Frida, masz nogę jak patyk!”.
Jako dziecko Frida Kahlo ponosiła konsekwencje swojego wypadku i nie mogła uprawiać sportu, tak jak inne dzieci. Wstydząc się swojego defektu, Frida przez długi czas starała się go ukryć.
Mimo, że Frida Kahlo starannie zakrywała swój defekt długimi sukniami i spódnicami, dzieci wciąż się z niej wyśmiewały. Aurora Reyes wspomina, jak Frida wyruszała na rower w swoich ortopedycznych butach, a dzieci za nią krzyczały: „Frida, masz nogę jak patyk!”.
Frida Kahlo musiała się mierzyć z wykluczeniem i wyśmiewaniem, które często jej towarzyszyły przez całe życie. Przez wiele lat starała się zakrywać swój defekt, by nikt się z niego nie śmiał.
„Z powodu wirusa polio, który sparaliżował mnie całkowicie, spędziłam osiem miesięcy w żelaznych płucach” – mówiła w krótkim filmiku (https://twitter.com/JaninaOchojska/status/1384792122851827712 ).
Janina Ochojska doświadczyła koszmaru polio, które decydowało o jej życiu i losie na każdym kroku.
Janina Ochojska poświęciła swoje życie walce z polio, dzięki czemu wiele osób miało szansę na lepsze życie.
Polio była strasznym przeciwnikiem, lecz Janina Ochojska stoczyła z nią heroiczną walkę.
Janina Ochojska miała do czynienia z olbrzymim cierpieniem i bezlitosnym przeciwnikiem, jakim było polio.
Janina Ochojska walczyła z polio przez całe swoje życie, dostarczając nadziei innym dotkniętym chorobą.
Janina Ochojska stoczyła z polio heroiczną walkę, pomagając innym zwalczyć chorobę i przywracając im nadzieję na lepsze życie.
Janina Ochojska pozostaje w pamięci jako bohaterka, która przezwyciężyła polio i pomogła innym w walce z chorobą.
Janina Ochojska zmagała się z okrutnymi skutkami polio i starała się je zminimalizować, zapewniając innym szansę na życie bez cierpienia.
Janina Ochojska pokonała polio poprzez swoją heroiczną i bezinteresowną postawę, dzięki czemu wielu ludziom udało się żyć wolnym od cierpienia.
Walcząc z polio, Janina Ochojska wykazała się wielką odwagą i determinacją, dzięki czemu wielu ludziom udało się wyzwolić z bólu i strachu.
Janina Ochojska pokazała, że w walce z polio można osiągnąć wiele, ofiarując swoje życie i służąc innym.
Janina Ochojska była wzorem dla wielu, pokazując, że nawet przy olbrzymim cierpieniu możliwe jest wygranie walki z polio.
Walka Janiny Ochojskiej z polio stała się inspiracją dla wielu ludzi, którzy również musieli się zmierzyć z tą chorobą.
Janina Ochojska stała się symbolem nadziei i determinacji w walce z polio, a jej bezinteresowna postawa pomogła wielu ludziom pokonać cierpienie.
Janina Ochojska była wzorem do naśladowania dla wszystkich dotkniętych polio, dzięki jej heroicznym wysiłkom wielu ludziom udało się odzyskać nadzieję na lepsze życie.
Janina Ochojska stała się dla wielu inspiracją w walce z polio, pokazując, że mimo olbrzymiego cierpienia można wygrać tę walkę.
Janina Ochojska poświęciła całe swoje życie walce z polio, pomagając innym wyjść z niej obronną ręką.
Janina Ochojska stała się dla wielu przykładem, że nawet przy olbrzymim cierpieniu możliwe jest pokonanie polio i odzyskanie nadziei na lepsze życie.
Janina Ochojska walczyła z polio z wielką odwagą i determinacją, dzięki czemu wielu ludziom udało się wyzwolić z bólu i strachu.
Janina Ochojska poświęciła swoje życie, by pomóc innym zwalczyć polio i przywrócić im nadzieję na lepsze życie.
Janina Ochojska stała się symbolem odwagi i wytrwałości w walce z polio, dzięki czemu wielu ludziom udało się przezwyciężyć cierpienie.
Janina Ochojska pozostaje w pamięci jako postać, która pokonała polio i zapewniła innym szansę na życie bez cierpienia.
Janina Ochojska miała szczęście, że urodziła się po wynalezieniu szczepionki przeciwko polio, jednak cztery lata przed jej wprowadzeniem w Polsce. Przez wczesne zarażenie musiała spędzić dużą część swojego dzieciństwa i młodości w szpitalach i sanatoriach, próbując pokonać powikłania po polio.
Polityczka nagrała filmik w czasie pandemii COVID-19, aby zachęcić ludzi do przyjmowania szczepionki. Jej głos, wspierany przez osobiste doświadczenie, może wywołać pozytywne emocje i zmniejszyć obawy przed szczepieniami.
Polio jest wywołana przez wirusa i przenosi się przez bezpośredni kontakt z nosicielem wirusa, czyli zazwyczaj z innymi chorymi lub tymi, którzy niedawno mieli kontakt z wirusem. Choroba ta powoduje poważne, długotrwałe skutki. Najczęściej objawia się utratą siły w nogach i ramionach, paraliżem i osłabieniem mięśni, a także bólami i zaburzeniami oddychania.
Polio: co to za choroba?
Polio, znana również jako poliomyelitis, jest zapaleniem szarej substancji rdzenia kręgowego wywołanym przez wirusa. Częstymi objawami choroby są utrata siły w nogach i ramionach, paraliż, osłabienie mięśni, ból i zaburzenia oddychania. Wirus polio przenosi się bezpośrednio poprzez kontakt z nosicielem – zazwyczaj osobą chorą lub zarażoną niedawno. Nazwa choroby pochodzi od kombinacji greckich słów „polios” – szary oraz „myelos” – istota, z dołączonym łacińskim przyrostkiem „itis”, który opisuje stan zapalny.
Choroba polio była znana już od starożytności. W XX wieku stała się jedną z najbardziej znanych i najbardziej wystraszonych chorób. W latach sześćdziesiątych dziennikarze zaczęli protestować przeciw trzynastoliterowej nazwie choroby, która nie pasowała do ich tytułów, i skrócili ją do „polio”.
Polio, inaczej zwane nagminnym porażeniem dziecięcym, wirusowym zapaleniem rogów przednich rdzenia kręgowego lub chorobą Heinego-Medina, to ostra, wirusowa choroba zakaźna, która może prowadzić do poważnych skutków, takich jak niedowład lub porażenie mięśni (jeśli poliowirusy dostaną się do ośrodkowego układu nerwowego), a nawet śmierć. Występuje jedynie u ludzi i jest wywoływana przez trzy dzikie typy wirusów polio (WPV-1, WPV-2 i WPV-3). Ważne jest, aby pamiętać, że zakażenie jednym typem nie zapewnia odporności na inne typy, chociaż dzięki wysiłkom na całym świecie udało się zwalczyć ostatnie dwa typy.
Polio jest wyjątkowo zaraźliwą chorobą, która może przenosić się z jednej osoby na drugą poprzez spożycie skażonych produktów lub poprzez kontakt z brudnymi przedmiotami. Co gorsza, wirus polio jest w stanie przetrwać w glebie, odpadkach i odchodach, dlatego szczególnie narażone na zakażenie są dzieci.
Poliowirusy, gdy zostaną przeniesione z jelit do ośrodkowego układu nerwowego, mogą uszkodzić nerwy, powodując niedowład lub paraliż mięśni, w tym również oddechowych. W skrajnych przypadkach to zakażenie może prowadzić nawet do śmierci. Objawy choroby zwykle pojawiają się po upływie 7-14 dni od zakażenia.
„Chorzy wydalają wirusy z kałem nawet do 6 tygodni. Okres największej zakaźności występuje od kilku dni przed pojawieniem się pierwszych objawów choroby do 3-4 tygodni po ich wystąpieniu. Do głównych objawów należą: bóle głowy, poczucie ogólnego rozbicia, nieżyt żołądkowo-jelitowy, uczucie sztywności karku i pleców, podwyższona temperatura. U 1 na 200 zakażonych występują nieodwracalne porażenia. Wśród 5-10 proc. osób z porażeniami dochodzi do porażenia mięśni oddechowych i zgonu” – wyjaśnia na stronie NIZP PZH- PIB.
Nowoczesna technologia i wiedza medyczna pozwalają, aby dzieci na całym świecie miały dostęp do szczepień przeciwko polio, co zapewnia im ochronę przed chorobą. W wielu krajach zaszczepienie jest szeroko dostępne, co oznacza, że ryzyko zarażenia polio jest teraz dużo niższe niż kiedykolwiek wcześniej.
Aktualnie stosuje się szczepionki inaktywowane, zawierające zabite wirusy polio (IPV), co ma uchronić przed ryzykiem zakażenia wskutek kontaktu z osłabionym wirusem pochodzącym z szczepionki żywej. Jednak wirus polio może przebywać w organizmie długi czas, zanim dojdzie do zakażenia. Dlatego ważne jest, aby wiedzieć, jakie są ryzyka związane z obiema szczepionkami i wybrać odpowiednią dla dziecka.
„Wirus atenuowany (osłabiony – przypis. red.) w żywej szczepionce przeciw polio jest niegroźny dla człowieka, nie jest w stanie wywołać choroby. Jednak w sytuacji, kiedy przenosi się do środowiska (np. ścieki), przejdzie przez pasażowanie, to po jakimś czasie może odzyskać swoją zjadliwość, zdolność do zakażania i wywoływania choroby. Mechanizm pasażowania polega na tym, że jeśli ten niegroźny wcześniej wirus przenosi się – zazwyczaj drogą jelitową – na niezaszczepioną osobę, a z niej na kolejną i kolejną osobę, ulega wówczas zmianom i któraś z kolejnych wersji odzyskuje zdolność do zakażania i wywoływania choroby” – wyjaśniają eksperci NIZP PZH – PIB.
„Deformacje układu kostnego, które są odnajdywane w trakcie badań paleopatologicznych, mogły powstać na skutek porażenia towarzyszącego tej chorobie, mogą jednak mieć inne podłoże. Podobnie sporo niejasności pozostawiają przetrwałe do naszych czasów opisy, jak chociażby te dotyczące fizycznych ułomności rzymskiego cesarza Klaudiusza. Trudno nam dzisiaj ostatecznie zweryfikować informacje zawarte w pismach Hipokratesa i Galena. Innymi słowy, nie wykluczając stałej obecności polio w ludzkim habitacie, nie posiadamy przekonywujących dowodów, że wywoływane przez nie zmiany były łączone w opis, który możemy identyfikować z tym schorzeniem” – opisuje historię choroby profesor Gryglewski.
Polio to wirusowa choroba zakaźna, która atakuje układ nerwowy człowieka. Może powodować trwałe uszkodzenia mięśni i paraliż. Choroba pojawia się w postaci zakażenia połączonego z gorączką i brakiem apetytu.
Następnie, w 1949 roku wynaleziona została szczepionka chroniąca przed polio. Szczepionka ta wywołała szybki spadek przypadków choroby. Dzięki postępowi w badaniach i rozwojowi technologii, dziś szczepienia są jeszcze bardziej skuteczne i bezpieczne.
Choroba polio jest dziś szczególnie groźna w krajach, w których nie ma skutecznego programu szczepień. Pomimo wielu postępów w szczepieniach, wiele krajów wciąż boryka się z epidemiami polio.
Aby zapobiec wystąpieniu tej choroby, konieczne jest regularne szczepienie. Wiele krajów oferuje szczepienia przeciwko polio dla dzieci i dorosłych, zapewniając w ten sposób ochronę przed zakażeniem.
Oprócz szczepień, ważne jest stosowanie zasad higieny w celu ograniczenia rozprzestrzeniania się wirusa. Należy unikać kontaktu z osobami chorymi, przestrzeganie zasad higieny i mycia rąk.
Polio jest chorobą, z którą nadal trzeba walczyć. Dzięki skutecznym szczepieniom i zasadom higieny można znacznie ograniczyć ryzyko zakażenia. Prawidłowe szczepienia stanowią podstawę profilaktyki przeciwko polio.
Polio to wirusowa choroba zakaźna, która atakuje układ nerwowy człowieka. Przez wiele lat choroba ta była jednym z głównych zagrożeń zdrowia publicznego. W latach 50. XX wieku udało się opracować szczepionkę chroniącą przed polio, co znacznie zmniejszyło zachorowalność na tę chorobę.
Profilaktyka przeciwko polio jest ważna, aby zapobiec wystąpieniu tej choroby. Najskuteczniejszym sposobem ochrony jest regularne szczepienie. Wiele krajów oferuje szczepienia przeciwko polio dla dzieci i dorosłych, aby zapewnić ochronę przed zakażeniem.
Oprócz szczepień, ważne jest przestrzeganie podstawowych zasad higieny, takich jak mycie rąk i unikanie kontaktu z osobami chorymi. To dobra praktyka, która może ograniczyć rozprzestrzenianie się wirusa polio.
Pomimo postępów w szczepieniach, wiele krajów wciąż boryka się z epidemiami polio. Dlatego ważne jest, aby wszyscy mieli świadomość zagrożeń, jakie stanowi ona dla zdrowia publicznego.
Prawidłowe szczepienia przeciwko polio są podstawowym środkiem zapobiegawczym w prewencji choroby. Wszyscy powinniśmy chronić się przed polio, stosując się do wymienionych wyżej zaleceń.
„Dzięki dużym zdolnościom diagnostycznym i skrupulatnie prowadzonej dokumentacji klinicznej Heine potrafił wyodrębnić osobną grupę chorych, różną od tych z mózgowym porażeniem dziecięcym, upośledzeniem umysłowym, krzywicą lub zapaleniem mózgu. Pacjenci Heinego dotknięci byli bez wyjątku wiotkim porażeniem, obejmującym jedną lub dwie kończyny bądź przejawiającym się hemiparezą, czyli niedowładem połowiczym. Powyższy stan Heine powiązał z infekcją we wczesnym dzieciństwie, której towarzyszyły uogólnione objawy, występujące podczas ząbkowania, co wówczas łączył z rozległym stanem zapalnym rogów przednich w rdzeniu kręgowym” – wyjaśnia prof. Gryglewicz.
Profesor wskazał również, że wybuch epidemii polio w 1887 roku przyciągnął uwagę wielu naukowców. Szwedzki pediatra Karl Oskar Medin, który w 1890 roku zaobserwował epidemię w Europie i Stanach Zjednoczonych, był jednym z pierwszych, którzy zwrócili uwagę na jej zakaźny charakter.
Doświadczenia Medina, wraz z innymi badaniami, pomogły wyraźnie zdefiniować polio jako chorobę zakaźną. Badania te doprowadziły do opracowania szczepionki przeciwko tej chorobie, która została opracowana w 1955 roku.
Ivar Wickeman, wybitny pediatra, odkrył zarówno samą chorobę, jak i jej nazwę Heinego-Medina. Przeprowadzał on badania na tysiącu dzieci i zastanawiał się nad mechanizmami jej rozprzestrzeniania się.
„Wickerman wierzył, że nośnikami choroby byli ludzie, którzy często nie wiedzieli, że są zarażeni. I nie było istotne, czy ich choroba miała postać poronną czy ciężką. Jedni i drudzy roznosili polio, doprowadzając do powstania epidemii” – zaznacza David M. Oshinsky w swojej książce.
Wczesne lata XX wieku przyniosły wiele nieodgadnionych zagadek. Jedną z nich była choroba polio, za którą stał nieznany patogen. Dopiero dzięki wysoce zaawansowanej technologii udało się stwierdzić, że przyczyną jest wirus. Zanim to się stało, Karl Landsteiner, znany naukowiec, przepuścił do żołądków rezusów zawiesinę pozyskaną z rdzenia kręgowego chłopca, który zmarł na polio. Wynikiem było zarażenie zwierząt, a ich rdzeń kręgowy również został atakowany. To potwierdziło hipotezę o wirusowej genezie choroby. Z kolei 40 lat później ustalono, że główną drogą transmisji wirusa jest układ pokarmowy i nerwowy.
Od lat 50-tych XX wieku szczepionka przeciw poliomyelitis jest wytwarzana w oparciu o inaktywowane poliowirusy. Wprowadzona wtedy dawka miała na celu zapewnienie ochrony przed chorobą wywołaną przez wirusy typu 1, 2 i 3. Jednak dzięki postępowi technologicznemu i wiedzy medycznej, w latach 90-tych stworzono szczepionkę inaktywowaną opartą na wirusie typu 1, która okazała się skuteczna w zapobieganiu jedynie tej odmianie choroby.
Dzisiaj prace nad szczepionką przeciw poliomyelitis są kontynuowane. Niedawno opracowano szczepionkę przeciwko wirusowi poliomyelitis typu 1, 2 i 3, która zapewnia znacznie bardziej skuteczną ochronę przed chorobą niż dotychczas stosowane szczepionki. Szczepionka ta podawana jest w postaci domięśniowej lub podskórnej, co daje dzieciom i dorosłym szerokie spektrum ochrony.
Oprócz tego, naukowcy prowadzą również badania nad szczepionką oralną, która jest łatwiejsza do podania i ma potencjał, by stać się jednym z najskuteczniejszych sposobów zapobiegania poliomyelitis. Obecnie badania nad szczepionką oralną są w fazie testów klinicznych.
„Epidemia osiągnęła swój szczyt w samym środku zimnej wojny, więc walka z polio przybrała formę krucjaty (…) W poszukiwaniu szczepionki wzięło udział grzech głównych konkurentów: Albert Sabin, wieloletni badacz choroby Heinego-Medina z Uniwersytetu Cincinnati; młodszy od niego Jonas Salk, badacz z Uniwersytetu w Pittsburghu oraz najmłodszy z tego tria Hilary Koprowski, naukowiec z laboratorium przemysłowego Lederle Laboratories. Wszyscy trzej byli ambitnymi, wybitnymi specjalistami, których porwała wielka, pełna emocji walka z polio.” – opisuje amerykański historyk.
Urodzeni w Polsce Sabin i Koprowski mieli rodziny żydowskie. Autor dalej wspomina, że obaj wynaleźli szczepionkę opartą na żywych wirusach, dzięki której organizm mógł wytworzyć trwałą odporność na polio przy zachowaniu bezpieczeństwa.
Zaproponowana przez nich szczepionka dawała dostatecznie silną infekcję, by pobudzić organizm do wytworzenia odporności, ale jednocześnie dostatecznie słabą, by nie stwarzać zagrożenia dla zdrowia.
„Salk preferował szczepionkę zawierającą martwe wirusy, które pobudzały system immunologiczny do wytworzenia przeciwciał bez wywołania infekcji” – pisze dalej David M. Oshinsky.
Koprowski pozostał związany z Polską, pracując nawet po wojnie w Stanach Zjednoczonych. W 1950 roku jego szczepionka została po raz pierwszy wykorzystana, a osiem lat później udało mu się namówić firmę farmaceutyczną do przekazania 9 milionów dawek szczepionki polskim dzieciom. Przyszedł idealny moment, ponieważ od 1951 roku epidemia polio rozprzestrzeniała się w kraju – liczba zdiagnozowanych przypadków wzrosła do 6 tysięcy w 1958 roku. Kiedy w 1959 roku rozpoczęły się szczepienia, wyniki okazały się niemal natychmiastowe – w 1963 roku ilość przypadków zmniejszyła się do 30, a zgony – do kilku (w porównaniu do kilkuset rocznie przed masowymi szczepieniami).
Polio dziś
Polska pozostaje jednym z kilku krajów na świecie, które są wolne od polio. Ostatni przypadek zachorowania wywołany szczepem dzikim wirusa polio typu 1 został zawiadomiony w 1984 roku, pochodzący z Maroka.
Dzięki wysiłkom zmierzającym do eliminacji polio, Polska i pozostałe kraje są coraz bliżej całkowitego wyeliminowania tej choroby.
Liczba zachorowań na poliomyelitis na całym świecie stale się zmniejsza, zarówno z powodu dzikiego wirusa polio (WPV), jak i pochodzących z „żywej”, doustnej szczepionki OPV pochodzących z szczepionek obiegowych (circulating vaccine-derived poliovirus, cVDPV).
„W 1988 roku zainicjowano Światową Inicjatywę na rzecz Eradykacji Polio (Global Polio Eradication Initiative, GPEI). Od tego czasu zachorowania wywołane dzikim wirusem polio (WPV) spadły o 99,9 proc. Udało się eradykować dwa typy dzikiego wirusa polio: typ 2 (WPV2) w 2015 roku i typ 3 (WPV3) w 2019 rok” – napisano na stronie NIZP PZH – PIB poświęconej edukacji związanej ze szczepionkami.
W Europie wirus polio (WPV-1) został całkowicie wyeliminowany w czerwcu 2002 roku. Jednak w 2021 roku w Malawi i Mozambiku pojawiły się przypadki zakażenia wirusem typu 1. W Azji sytuacja wygląda nadal niepokojąco, ponieważ wirusy polio występują w Afganistanie i Pakistanie. Na Ukrainie w 2015 roku i 2021 roku wystąpiły także przypadki zachorowań na wirusa polio, co wiąże się z niskim poziomem szczepień wynikającym z wojny domowej.
Środki zaradcze są niezwykle ważne, aby wyeliminować wirusa polio na całym świecie. Dlatego też, wielu krajom zaleca się szczepienia i podawanie szczepionek przeciwko polio, aby zapobiec wystąpieniu choroby. Badania nad szczepionkami trwają, a narodowe programy szczepień są intensywnie wspierane przez organizacje międzynarodowe, aby zmniejszyć ryzyko zachorowania na wirusa polio na całym świecie.
Według danych WHO z 1 sierpnia 2023 roku zgłoszono w sumie 6 przypadków zachorowań na polio wywołane wirusem typu 1. Pięć z nich zarejestrowano w Afganistanie, a jeden w Pakistanie. Wszystkie dane dotyczące polio są dostępne na stronie: https://polioeradication.org/polio-today/polio-now/wild-poliovirus-list/, którą zaktualizowano 1 sierpnia 2023 roku.
Pomimo trudnej sytuacji społeczno-politycznej, naukowcy wierzą, że wkrótce uda się skutecznie zwalczyć polio. Jeśli uda się osiągnąć ten cel, ludzie na całym świecie będą mogli cieszyć się życiem bez strachu przed tym wirusem.
Poniżej znajdują się linki do stron Narodowego Instytutu Zdrowia Publicznego -PZH – PIB, które dotyczą szczepień:
1. https://szczepienia.pzh.gov.pl/szczepionki/poliomyelitis/
2. https://szczepienia.pzh.gov.pl/jakie-sa-postepy-eradykacji-poliomyelitis-na-swiecie/
3. https://szczepienia.pzh.gov.pl/zachorowania-na-poliomyelitis-na-ukrainie/
Artykuł napisała Klaudia Torchała, zdrowie.pap.pl
Polio jest chorobą zakaźną, która dotknęła miliony ludzi na całym świecie. Przez dziesięciolecia wirus polio był plagą, z którą trudno było sobie poradzić. Wreszcie w 1953 roku został wyprodukowany szczepionka poliomyelitis, która została uznana za skuteczny środek zapobiegawczy. Wkrótce potem zaczęto wprowadzać ją na szeroką skalę, co doprowadziło do wyeliminowania choroby polio z większości krajów. Dziś jesteśmy w stanie skutecznie zapobiegać zarażeniu się chorobą, dzięki czemu dzieci i dorośli mogą czuć się bezpiecznie. Wybitni naukowcy i lekarze z całego świata pracowali przez wiele lat, aby opracować szczepionkę, która pozwoliłaby ludziom wyeliminować zagrożenie związane z chorobą polio. Ich wysiłek przyniósł wspaniałe efekty, dzięki czemu miliony ludzi na całym świecie są dzisiaj wolne od tej choroby.
Na podstawie aktualności z serwisu: pap-mediaroom.pl
